This study focuses on the ways in which Harold Pinter conceives of and dramatizes time according to the medium in which he is working. It goes beyond Pinter’s fascination with false and true memory to trace the various textual and non-textual strategies he employs to distort sequence and duration in his plays. This book shows how Pinter undermines the temporal assumptions of naturalism and realism to form a relativistic world in which time is a central feature.
ترجمه فارسی (ترجمه ماشینی)
این مطالعه بر روشهایی متمرکز است که هارولد پینتر زمان را با توجه به رسانهای که در آن کار میکند، درک میکند و دراماتیزه میکند. ردیابی راهبردهای متنی و غیر متنی مختلفی که پینتر برای تحریف توالی و مدت در نمایشنامه هایش به کار می گیرد، فراتر از شیفتگی پینتر به حافظه کاذب و واقعی است. این کتاب نشان می دهد که چگونه پینتر مفروضات زمانی ناتورالیسم و رئالیسم را تضعیف می کند تا جهانی نسبیتی را شکل دهد که در آن زمان یک ویژگی اصلی است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.