David Wheat is the first scholar to establish this early phase of the “Africanization” of the Spanish Caribbean two centuries before the rise of large-scale sugar plantations. With African migrants and their descendants comprising demographic majorities in core areas of Spanish settlement, Luso-Africans, Afro-Iberians, Latinized Africans, and free people of color acted more as colonists or settlers than as plantation slaves. These ethnically mixed and economically diversified societies constituted a region of overlapping Iberian and African worlds, while they made possible Spain’s colonization of the Caribbean.
ترجمه فارسی (ترجمه ماشینی)
این اثر، کارائیب اسپانیا را به عنوان توسعهای از جهان آتلانتیک لوزو-آفریقایی از اواخر قرن شانزدهم تا اواسط قرن هفدهم، زمانی که اتحاد تاجهای اسپانیا و پرتغال افزایش تجارت بردههای ماوراء اقیانوس اطلس را تسهیل کرد، نشان میدهد. پس از کاهش فاجعهبار جمعیت آمریکاییها در جزایر، دو منطقه اصلی آفریقا، ابتدا گینه علیا و سپس آنگولا، جمعیت مهاجر اجباری با تجربیات متمایز را به کارائیب رساندند. آنها نقشی پویا در شکلگیری اجتماعی جامعه استعماری اولیه اسپانیا در شهرهای بندری مستحکم کارتاخنا د ایندیاس، هاوانا، سانتو دومینگو، و شهر پاناما و مناطق نیمهقربی آنها داشتند.
دیوید ویت اولین محققی است که این مرحله اولیه “افریقایی شدن” کارائیب اسپانیا را دو قرن قبل از ظهور مزارع شکر در مقیاس بزرگ ایجاد کرد. با مهاجران آفریقایی و فرزندان آنها که اکثریت جمعیتی در مناطق اصلی اسکان اسپانیایی ها را تشکیل می دادند، لوزو-آفریقایی ها، آفریقایی-ایبری ها، آفریقایی های لاتین شده و رنگین پوستان آزاد بیشتر به عنوان مستعمره یا مهاجر عمل می کردند تا بردگان مزرعه. این جوامع از لحاظ قومیتی مخلوط و از نظر اقتصادی متنوع، منطقه ای از جهان های ایبری و آفریقایی را تشکیل می دادند، در حالی که استعمار اسپانیا در دریای کارائیب را ممکن ساختند.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.